Miniaturka I że cię nie opuszczę... cz. I

Perspektywa Federico


Stałem przy skromnym ołtarzu bardzo zdenerwowany. Leon i Fran, którzy byli świadkami cały czas mnie uspokajali. Jednak nie pomagało mi to. Trzęsącymi się dłońmi, co chwila poprawiałem włosy. Wtem usłyszałem marsz weselny, i ją zobaczyłem. Wyglądała przepięknie. Nigdy bym nie przypuszczał, że może wyglądać jeszcze lepiej. W tej sukni była niczym anioł, brakowało jej tylko skrzydeł.
Ona i Herman szli w rytm muzyki. Patrzyła na mnie z lekkim uśmiechem i wzrokiem pełnym miłości. Już wiedziałem, że wszystko będzie dobrze.


Z perspektywy Ludmiły

Szłam pomiędzy rzędami ławek po czerwonym dywanie. Jedynym oparciem było mocne i pewne ramię ojca Violetty. Rozejrzałam się po przybyłych, byli wszyscy nasi znajomi ze studia, nauczyciele. Brakowało tylko Antonio i mojego ojca. Dookoła było mnóstwo fotoreporterów, którzy prawdę mówiąc oślepiali mnie blaskami tych wszystkich fleszów. I spojrzałam na mojego narzeczonego. Był tam i nie wyglądał jakby miał uciekać. Nawet z tak dalekiej odległości widziałam, że jest stremowany. On wielka gwiazda i trema.



Z perspektywy chłopaka

Jest już prawie przy mnie. Całuję wierzch jej dłoni a z Panem Castillo wymieniam uścisk,który wyrażał wsparcie i wiarę w lepszą przyszłość. Trzymając się za ręce stajemy naprzeciw ołtarza, a głos zyskuje ksiądz.

*

- Zebraliśmy się tutaj, aby połączyć tych dwoje ludzi Świętym Węzłem Małżeńskim. – rzekł głośno kapłan, patrząc na wszystkich obecnych.

- Federico, Ludmiło, czy chcecie dobrowolnie i bez żadnego przymusu zawrzeć związek małżeński?

- Chcemy. /Odparli równocześnie.

- Czy chcecie wytrwać w tym związku w zdrowiu i w chorobie, w dobrej i złej doli aż do końca życia?

- Chcemy. / znów ta sama odpowiedź.

- Czy chcecie z miłością przyjąć i po katolicku wychować potomstwo, którym was Bóg obdarzy?

- Chcemy.

- Jeśli jest ktoś, kto jest przeciwny temu związkowi niech powstanie teraz lub zamilknie na wieki.

Para Młoda rozejrzała się z niepokojem po przybyłych gościach. Jednak nikt nie ośmielił wydać choćby dźwięku. Ksiądz mówił o małżeństwie, rodzinie i trudach życia. W końcu nadeszła długo wyczekiwana chwila.
- Czy ty, Federico Pasquarelli bierzesz sobie tę kobietę za żonę?
- Tak. /Odpowiedział bez chwili zastanowienia.
- Czy ty, Ludmiło Ferro bierzesz sobie tego mężczyznę za męża?
- Tak. /Odparła wzruszona.
- Narzeczeństwo postanowiło złożyć przysięgi Małżeńskie własnymi słowami. Federico zacznij.
- Kochana żono.
Uroczyście przysięgam,
na świadków biorąc gości,
że kochać Cie będę mocno i dochowam wierności.
Nigdy złego słowa nie powiem o teściowej.
Oddawać będę wypłatę.
Przyrzekam uroczyście,
że nigdy się nie skuszę
na wędrówki po barach z kumplami nie ruszę.
Chętnie będę z Tobą śniadanka jadł w łóżku,
i wielkiej podzięce, całował po brzuszku.
Wszystkie kobietki
odstawię na stronę,
do końca życia,
będę kochał tylko żonę.
A gdybym słowa nie dotrzymał,
sprowokował łzy niewieście,
niech mnie ukarzą sprawiedliwi teście. Ja Federico ,biorę sobie ciebie Ludmiło, od czasu do czasu,
na siebie, żeby ci dobrze było, pieniądze żebyś wszystkie oddawała,
dobrze gospodarzyła, dużo dzieci urodziła i szczęśliwa ze mną była. /A z ostatnim słowem wsunął jej obrączkę na palec.
- Ludmiło teraz ty.
- Uroczyście przysięgam Tobie,
że nie zawiodę Cie nigdy, wstydu Ci nie narobię.
I nawet gdybyś był pijany,
nigdy nie odwrócę się do ściany.
Nie będę się z Tobą bić.
Nie zapuszczę żurawia do portfela Twego,
nie sięgnę po zaskórniaki, aż do 1-wszego.
Troskliwą opieką czule cię otoczę,
i na skacowaną główkę, gąbką czoło zmoczę.
Po balandze z kumplami, nie będę Cię spowiadać,
i smaczne śniadanka do łóżka podawać.
Ponadto przysięgam Tobie,
tyle dzieci Ci urodzić,
ile w pocie czoła, potrafisz mi zrobić.
A gdybym Cię zawiodła,
zmarnowała życia choć kawałek,
niech mnie ukaże
sprawiedliwa teściowa i w jej ręku wałek. Ja Ludmiła, biorę sobie ciebie Federico za męża, żebyś mało spał,
rano, w południe i w nocy i po północy, mnie kochał
i na resztę godzin jeszcze siły miał. /Po czym uczyniła to samo co on.
- Ogłaszam was mężem i żoną./ Chwilę później oboje tonęli w namiętnym pocałunku.

Czas mijał im na dobrej zabawie. O północy każdy miał powiedzieć coś o Młodej Parze.
Wielu gości rozprawiało o wzlotach i upadkach teraz już małżeństwa. Gdy na scenę weszła Ludmiła kiedyś Ferro od dzisiaj Pasquarelli.

- Czy pamiętasz jak to było. Gdy byliśmy sam na sam? Bicie serca mi mówiło, że dla siebie Ciebie mam. Ty tuliłeś mnie w ramionach. Całowałeś usta me. Wtedy wreszcie zrozumiałam, że naprawdę Kocham Cię! Fede, chcę ci powiedzieć... jesteś dla mnie wszystkim i, że Cię nie opuszczę.

******************************************************************

Miniaturkę postanowiłam wstawić dziś.

Co o niej sądzicie? Mi się nie podoba.

Jeszcze 2 część, zapraszam do komentowania.