Rozdział 5

-Którędy?

-Chodź, słyszysz to co ja?

-To chyba Hoy Somos Mas./Wyszeptała ze śmiechem.

-Widzę ich!/ Krzyknąłem. 

-Jesteś. /powiedziała Ludmiła tak aby nikt oprócz mnie i Naty nie słyszał.

-Tak.

-No to Diego szybko, bo zaczęliśmy bez ciebie!/Wykrzyknęła Violetta.

Valió la pena todo hasta aquí

porque al menos te conocí

Valió la pena lo que vivimos

lo que soñamos, lo que conseguimos

Valió la pena, pude entender

que cada historia es una razón

Para estar juntos, para creer

para que suene nuestra canción

Hoy somos tantos, hoy somos más

Hoy más que nunca iPuedo volar!

Todo vuelve a comenzar

Juntos, sin mirar atrás

Siente, sueña como yo

Vive, tu destino es hoy...

Perspektywa Naty

Gdzie jest Maxi. To chyba on, co on ma w ręku. Nagle upada i pakunek z nim.

-Maxi! Nic ci nie jest?

-Tak, wszystko ze mną dobrze.../Nagle jego wzrok wędruje na paczkę/

-O nie, nie, nie, nie...

-Co to jest?

-Prezent dla ciebie. Dobra... to był prezent dla ciebie. Zniszczył się już tyle razy.

-Naprawdę?

-Tak, to jest ręcznie malowane... Nie przeze mnie, ale to piękne, że nie ma drugiego takiego samego.

-Naprawdę? Jesteś taki kochany

-Kocham Cie.

-I ja Ciebie.

-Ale się zniszczył. /Odparł smutny.

-Nie martw się. Dla mnie ważna jest pamięć.

-Pokazać i go? /Pyta z uśmiechem.

-Jasne.

Już po chwili mym oczom ukazał się ręcznie malowany medalik. Choć na drewnie to nic nie mogło odebrać mu uroku. 

-Jest przepiękny! /Wykrzyknęłam.

Po rzuciłam na niego, przerażenie na jego twarzy bardzo mnie rozbawiło oraz jęk który wydobył się z jego ust przy kontakcie z ziemią.

**********

Co sadzicie? Jeśli pojawi się minimum 5 komów. Wstawię jutro miniaturkę. Pozdrawiam <3