Walcząc o Miłość:5

Najdłuższy w całej historii :D

  - Babcia! – kiedy Ludmiła schodziła do salonu usłyszała głos małego chłopca. Przystanęła chcąc się uspokoić. Bała się tego spotkania – nie wiedziała jak podejść do dziecka, które jest wychowywane w takich luksusach. Zastanawiała się, czy nie będzie źle się do niej odnosiło tylko dlatego, że jest biedniejsza. Poza tym, miała nadzieję, że pomimo tej niedogodności uda jej się sprawić, że chłopiec ją polubi.

    - Już jesteś, skarbie! – odpowiedziała Babcia, której głos zdradzał wzruszenie. – Jak było u dziadków? – zapytała.

    - Super! – odpowiedział malec, kiedy Ludmiła stanęła w drzwiach. – Babcia z dziadkiem zabrali mnie na wycieczkę do lasu! – chłopiec relacjonował wszystko z największą pasją. – Była z nami ciocia Naty! I dziadek kupił mi misia! Popatrz! – zawołał odwracając się w stronę drzwi, gdzie momentalnie ucichł widząc uśmiechniętą nieznajomą kobietę.

    Chłopiec był wzrostu Daniela, który także miał cztery latka, jednak różnił ich wygląd. Dan całkowicie był identyczną kopią Leona, z tą różnicą, że miał oczy po Vilu, zaś malec stojący przed nią... Był uroczy! Blondynek o bladej twarzy, z zarumienionymi policzkami. Oczy miał brązowe jak czekolada, z których tryskała miłość do wszystkiego, co żyje. Ludmiła odniosła wrażenie, że już widziała gdzieś podobne oczy, ale nie mogła sobie przypomnieć, kto był ich właścicielem. To jednak nie było w tej chwili istotne. Chłopiec miał otworzone usta w zaskoczeniu, a patrzył na Ludmiłe tak - zawstydziła się na tą myśl - jak na najpiękniejszą kobietę na świecie. Obdarzyła go lekkim uśmiechem, na co jego rumieńce stały się jeszcze bardziej widoczne. Zauroczył ją od pierwszego wejrzenia.

    - Cześć, jestem Ludmiła. A ty? – powiedziała kucając i zarazem uśmiechając się promiennie. Nie chciała, żeby między nimi była jakaś różnica. Chciała, by wiedział, że są sobie całkowicie równi bez względu na wiek.

    Blondynek spojrzał na Babcię, która uśmiechała się do niego ze łzami w oczach. Kiwnęła głową, żeby podszedł do Ludmiły. Po chwili znajdował się przed Ludmiłą patrząc w jej piwne oczy.

    - Cześć – powiedział zawstydzony, a Ludmiła poczuła, że rozpływa się pod wzrokiem chłopca, który patrzył na nią z niepewnością, a zarazem z zainteresowaniem. – Mam na imię Ruggero – dodał tak cicho, że Ludmiła ledwo usłyszała.

    - A ile masz lat? – zapytała ciągle się uśmiechając i nie zwracając uwagi na to, że cały personel przyglądał się już jej rozmowie z blondynkiem.

    Przez chwilę malec wpatrywał się w swoje rączki, po czym zaczął odliczać: dwa przy prawej rączce i dwa przy lewej.

    - Tyle! – zawołał odwzajemniając jej uśmiech.

    - A wiesz, ile to jest? – zapytała podejrzliwie odsłaniając przy okazji swoje górne zęby, na co malec zareagował cudownym perlistym dźwiękiem.

    - Tak! Tata mnie nauczył – dodał ciszej, jakby chcąc zachować to w tajemnicy. – To jest... Raz... Dwa... Trzy... Cztery... – zaczął powoli odliczać. – CZTERY! – zawołał szczerząc się do niej. – Mam cztery lata – dodał takim tonem, który oznaczał, że był z siebie dumny. Ludmiła zaczęła się śmiać.

    - Musisz mieć mądrego tatę – powiedziała Ludmiła mając nadzieję, że wreszcie się dowie czegoś więcej o swoim pracodawcy.

    - Ja kocham tatę! – zawołał Rugg. – Mój tata jest dobly, ale babcia i dziadek mówią – dodał ciszej przybliżając się do niej – mówią, że tata mnie nie kocha, bo on nie ma dla mnie casu – ton jego wyraźnie mówił, że jest z tego powodu bardzo smutny.

    Ludmiła spojrzała na niego z przerażeniem.

    - To nie prawda! – powiedziała do blondynka, ocierając jednocześnie łzę, która zaczęła spływać po małym zaróżowionym policzku. – Tata bardzo cię kocha, dlatego tutaj jestem – dodała spoglądając mu w jego czekoladowe oczy.

     - Jesteś moją mamą? – wyszeptał, na co Ludmiła zesztywniała. Przecież dziecko chyba wiedziało, ze jego mamusia umarła? Każdy normalny rodzic powiedziałby dziecku prawdę. Chyba, że ktoś byłby takim tyranem jak jej matka. W to jednak Ludmiła nie mogła uwierzyć.

     - Kochanie, ja... – zaczęła szeptem, ale mały Ruggero przerwał jej.

     - Bo mama Lena jest w niebie, ale tata mówi, ze mam tes drugą mamusię, która niedługo psyjdzie. I tata mówi, że ją poznam, bo jest najładniejszą mamą na świecie – dodał chłopiec z zaszklonymi oczami od łez.

    Ludmiła poczuła, że rośnie w jej gardle jakaś gula, która nie pozwala jej nic mówić. Słowa małego sprawiły, że nie wiedziała jak się zachować. Miała ochotę uciekać jak najdalej od tego dziecka, które wywołało w niej tyle sprzecznych ze sobą emocji, ale również nie chciała zostawiać go samego – nie potrafiła od niego odejść.

    Nigdy nie sądziła, że jakieś dziecko będzie chciało mieć ją za matkę. Sama bardzo pragnęła mieć dziecko, ale nie wierzyła w to od chwili, kiedy została porzucona. Nie wierzyła, że może być jeszcze szczęśliwa... A tutaj, nagle i niespodziewanie, mała urocza istotka pragnie by była jej mamą.

    - Skarbie, to zależy tylko od twojego taty – powiedziała cicho Ludmiła, wiedząc, że nikt nie słyszy ich rozmowy. – To twój tata zadecyduje o tym, kto będzie twoją mamusią. Wiedz jednak, że to on ci pierwszy o niej powie. Ja tylko jestem tutaj, by się z tobą bawić i opiekować, kiedy twojego taty nie ma w domu.

    Malec popatrzył na nią smutnym wzrokiem, po czym westchnął. Ludmiła poczuła, że łzy napływają jej do oczu, a serce ściska się z bólu, widząc w jego oczach zawód. Nie mogła nic zrobić. Przecież ona nawet nie wiedziała, kim jest ojciec chłopca. Ruggero jednak się tym nie przejął, tylko przytulił swe drobne ciałko do Ludmiły, kompletnie ją tym zaskakując. Odwzajemniła uścisk przyglądając się reakcji personelu. Babcia, łącznie z Anną i Joanną, miała łzy w oczach, zaś ogrodnik Stan klasnął w ręce, by po chwili otrzeć słoną kroplę spływającą po jego zmarszczonym policzku. Nieodgadnione były jednak emocje kamerdynera, który po prostu patrzył na małego chłopca całkowicie ignorując Ludmiłę. Dziewczyna lekko westchnęła, po czym wzięła Rugga na ręce.

    - A wiesz? – spytała nagle. – Zdaje mi się, że ktoś coś wspominał o tym, że dostał misia.

    Malec spojrzał na nią swoimi oczami z zaufaniem. Wiedziała, że chłopiec, pomimo luksusów, był najzwyczajniejszym czterolatkiem. Nic go nie wyróżniało spośród innych dzieci. Owszem miał lepsze ubrania, ale nie lubił w nich chodzić, lubił też bawić się w piaskownicy. Po kilku dniach Ludmiła zrozumiała, że mały nie znał jeszcze podziału pomiędzy bogaczami a biednymi. Mimo to, prawie każdego człowieka, kochał. Patrzył na ludzi ufnymi oczami czując, że każdy jest tak samo dobry jak on, miły i kochający.

    Kilka dni po zaprzyjaźnieniu się dziewczyny z małym blondynkiem, do rezydencji powrócił pan domu, jednak blondynka nie miała okazji się z nim spotkać czy przywitać. Kiedy rano wstała mężczyzny już nie było i, jak dowiedziała się przy śniadaniu od Babci, zabrał Rugg'a na wspólny „wypad”. A więc miała cały dzień wolny dla siebie, dlatego postanowiła odwiedzić Violette i Leona.

    Około godziny dwunastej była przed domkiem Verdasów, by po chwili znaleźć się w objęciach małego Daniela.

    - Ciociu, ciociu! – wołał chłopiec tym samym przywołując swoich rodziców. Viola i Leon przywitali przyjaciółkę z radością, chcąc się dowiedzieć, jak minęły Ludmile pierwsze dni w pracy.

    Blondynka, trzymając na kolanach Samiego, opowiadała przez kilkanaście minut o rezydencji, w której mieszka oraz o personelu, który ją uwielbia – pominęła osobę kamerdynera nie chcąc pokazywać przyjaciołom, że postać Evana ją po prostu irytowała. Kiedy jednak doszła do opowiadania na temat Rugg'a nikt nie mógł zamknąć jej ust. Opowiadała o nim z największą pasją, zachwycając się jego miłością, dobrocią i zaufaniem do świata. Leon i Violetta od razu pojęli, że Ludmiła pokochała małego Ruggero jak własne dziecko, ale nie chcieli nic na ten temat mówić. Wiedzieli, że kiedyś przyjdzie dzień, w którym będzie się musiała rozstać z czterolatkiem, ale nie chcieli jej o tym uświadamiać teraz, kiedy próbowała ułożyć sobie życie na nowo.

    - A kto jest właściwie jego ojcem? – zapytał Verdas, kiedy Ludmiła zakończyła swój monolog opierający się nad zachwycaniem się małym blondynkiem.

    - No... Tu jest właśnie problem, bo nie wiem. Nikt nigdy nie chce powiedzieć, kto jest właścicielem, jakby się obawiali, że nie są godni wymówić jego nazwiska – dodała Ludmiła marszcząc czoło. – Wiem jedynie, że facet jest inteligentny, zapracowany, zmęczony i poszukuje matki dla dziecka. Aha, i obecną kandydatką jest niejaka Lisa Miller, która nie darzy małego zbytnią sympatią. Kiedy jest w rezydencji wszyscy pracownicy unikają jej. A Babcia szczególnie. Jest na nią strasznie cięta – dodała chichocząc. – Kiedy mały wrócił do domu, to Lisa prawie codziennie do niego przychodziła, żeby dowiedzieć się, jak się ma. Nie jesteście w stanie nawet sobie wyobrazić, jak krzyczała, kiedy dowiedziała się, że Babcia mnie zatrudniła – Ludmiła nie mogła się powstrzymać od śmiechu. –W życiu nie słyszałam tyle przekleństw z ust kobiety za jednym razem.

    Leoś spojrzał z rozbawieniem na Violettę.

    - Och, zapewniam cię, że ja na pewno słyszałem – powiedział, po czym nagle dostał po głowie ścierką od naczyń. – Ej, za co?!

    - Jak to za co? – zapytała Violetta pomiędzy salwami śmiechu. – Przecież ja nigdy nie klnę.

    - Na pewno – odpowiedział Leon. – A szczególnie wtedy, kiedy twój tata przyjeżdża do nas w odwiedziny i dostajesz ochrzan za to, że nie potrafisz sprzątać. Wybacz, kochanie, musiałem się wtedy przesłyszeć.

    Ludmiła rozglądnęła się po salonie, który, według niej był sterylnie czysty.

    - Naprawdę? – zapytała bardziej siebie niż przyjaciół. – Całe szczęście, że on nie odwiedził mojego mieszkania, póki mieszkałam sama. Co to wtedy by było... – dodała przypominając ze smutkiem całkowity chaos, który panował w całym jej mieszkaniu.

    - Jestem przekonana, że twój tata nie usłyszał tyle przekleństw w ciągu całego życia, ile jej tata w ciągu pięciu minut – dodał Leon zaśmiewając się z własnej żony.

    - A najgorsze było to – dodała Violetta – że nagle Dany zaczął wypytywać

Leona co one oznaczają – dodała rumieniąc się. – Obiecałam sobie wtedy, że nigdy więcej nie dam się sprowokować swojemu ojcu...

    - Co oczywiście ci się nie uda – dokończyli zgodnie Leon z Ludmiłą, śmiejąc się z przyjaciółki.

    - Dziękuje wam za to, że mogę na was liczyć. Naprawdę, jestem wam wdzięczna – dodała udając oburzenie. Nie trwało to jednak długo. Po kilku minutach znów się naśmiewali z Violi i jej wybuchów podczas wizyt rodziciela.

    Tak minął jej dzień i nawet nie zauważyła, kiedy nastał wieczór.

Leonowi i Vilu udało się przekonać ją, by zjadła razem z nimi kolację.

    Kiedy wróciła do rezydencji zauważyła, że, pierwszy raz od wielu dni, pali się światło w gabinecie jej pracodawcy. Jednak nie chciała iść na spotkanie z nim. Czuła, że nie jest na to jeszcze gotowa. Wypłatę dostała pierwszego dnia pracy, dzięki czemu spłaciła jedną z rat kredytu. Nie miała więc powodu, by się spotkać z ojcem Ruggero, który z pewnością był zmęczony po całym dniu z synkiem. Nie miała zamiaru zaprzątać mu swoją osobą głowy.