Walcząc o Miłość: 7

 - Dziękuję ci – usłyszała barytonowy głos. Nie wierzyła własnym uszom. Federico Pasquarelli dziękował! Zszokowana otworzyła oczy zastanawiając się, czy jej wróg nie zwariował.

    - Co? – to było jedyne pytanie, które dała radę wypowiedzieć.

    Pasquarelli prychnął pogardliwie.

    - Co „co”, Ferro? Nie masz w słowniku takiego wyrazu jak „dziękuję”? Chyba nie muszę tłumaczyć co ono znaczy – warknął spoglądając złośliwie na blondynkę. Dziwnie się czuł, kiedy tak na nią patrzył – nie odczuwał do niej nienawiści takiej, jak kiedyś. Jednak ciągle sprawiało mu radość denerwowanie jej. Wyglądała wtedy uroczo...

    - Chodziło o to, za co mi dziękujesz – odburknęła cicho, lecz mężczyzna to usłyszał i uśmiechnął się triumfalnie.

    - To chyba oczywiste – jego ton wyraźnie wskazywał, że powód podziękowań skierowanych w stronę kobiety powinien być oczywisty. – Za to, że doskonale zajmowałaś się moim synem. Swoją drogą, nie sądziłem, że obdarzy cię tak wielką sympatią.

    - Nie sądziłeś? – zapytała wybita z pantałyku. – To ty wiedziałeś...?

    Pasquarelli uderzył się w czoło, jakby o czymś zapomniał.

    - No tak, Ferro. Zapomniałem z kim mam do czynienia – teatralnie wskazał ją niedbałym ruchem dłoni, nieświadomie odgarnął z czoła kosmyk włosów, który mu przeszkadzał. – Jak to możliwe? Myślałaś, że nie wiem, kogo trzymam pod własnym dachem? Ten, kto nadał ci ten tytuł musiał być ślepy. No, chyba że to był Andres, ale przecież, tak swoją drogą, on jest ślepy i głupi.

    - Nie obrażaj moich przyjaciół, Pasquarelli – powiedziała na tyle głośno, na ile pozwalał jej w tym momencie głos.

    - Tak się składa, Ferro, że jesteśmy w moim domu, a jak pewnie wiesz „wolność Tomku w swoim domku”. Nie mów, że tego nie znasz, bo i tak ci nie uwierzę. Poza tym nawet mój syn wie, że nie potrafisz kłamać, dlatego proszę, oszczędź mi tych nieudanych łgarstw. Im więcej gadasz, tym gorzej dla ciebie – dodał widząc, że chce coś powiedzieć.

    - Od kiedy tak się przejmujesz tym, co jest dobre dla mnie? – zapytała siląc się na ironię.

    Nieudolnie, co zauważył Federico uśmiechając się do niej bezczelnie.

    - Może od czasu, w którym zacząłem ci płacić za opiekę i naukę mojego dziecka?

    - Nikt ci tego nie każe robić – odpyskowała.

    - Oczywiście – odpowiedział siadając na krześle. – Ale jak wiesz, to ja decyduję kto, co, gdzie i jak w tym domu. A jeśli powiedziałem, że chcę, żebyś pracowała dla mnie - to tak będzie.

    - Nie pracuję dla ciebie. Pracuję dla Rugg'a.

    Fede spojrzał na nią z rozbawieniem.

    - Poprawka: pracujesz dla mnie zajmując się Ruggero. To ja ci płacę, a nie on. Poza tym nie wykorzystuj mojego dziecka do podważania moich argumentów.

    Na chwilę w pomieszczeniu zapadła grobowa cisza. Ludmiła, podobnie jak Federico była pochłonięta we własnych myślach. Zastanawiała się, jak to się stało, że nie skojarzyła małego blondynka z jej odwiecznym wrogiem. Przecież byli jak dwie krople wody.

    Z tą różnicą, że oczy Ruggusia wyrażały miłość, zaś Malfoya chłód i niedostępność.

    - Dlaczego mnie przyjąłeś na to stanowisko? – zapytała po chwili ciszy.

    - Nie wiem co mną kierowało – odpowiedział nazbyt szczerze, co zaskoczyło jego samego tak samo, jak Ludmiłę. – Kiedy zadzwoniłaś do Babci właśnie wtedy zastanawialiśmy się nad przyjęciem na tą posadę kogoś innego, jednak kiedy usłyszałem twoje nazwisko od razu podjąłem ostateczną decyzje.

    - Chciałeś mnie upokorzyć, prawda? – zapytała.

    - Upokorzyć? – zapytał zaskoczony. – Ferro, to zaszczyt dla ciebie, że przebywasz w towarzystwie mojego syna. Powinnaś oddawać mu hołd za to, że chce mieć z tobą do czynienia.

    - Nie przesadzaj – warknęła – twój synek nie jest wcale taki kochany, jak ci się wydaje. – Zełgała, jednak Pasquarelli uniósł leniwie lewą brew, sprawiając że Ludmiła zrobiła się cała czerwona ze wstydu. Rzeczywiście, nie potrafiła kłamać. Małego traktowała jak najwspanialsze dziecko na świecie.

    - A już miałem nadzieję, że się zmieniłaś, Ferro – powiedział rozbawiony wyciągając zza pazuchy nóż. – Ale nie. Tyle, że wiesz... – dodał nagle znajdując się przy niej i szepcząc do ucha – nie waż się więcej obrażać mojego dziecka, bo inaczej cię zabiję. Możesz obrażać mnie, ale nie Ruggero, zrozumiałaś? – przyłożył nóż do jej gardła.

    - Nigdy bym go nie obraziła – powiedziała cicho starając się, by nie usłyszał w jej głosie paniki.

    - Ja myślę – odpowiedział Pasquarelli, po czym się odsunął krzycząc: - Na Boga! Znalazła Babcia tą maść czy nie?!

    Babcia natychmiast weszła do kuchni z małą tubką, którą podała mojemu pracodawcy. On chwilę spoglądał na jej zawartość, po czym podał Ludmile.

    - Masz. Twoje zdrowie, Ferro– powiedział unosząc brwi i przy okazji uśmiechając się złośliwie. Dziewczyna wykorzystała na raz całą tubkę, spachniała ohydnie, ale zadziałała natychmiast: rany zaczęły znikać, a zamiast swędzenia czuła lekkie mrowienie przynoszące ulgę. Nie zauważyła, że Pasquarelli przygląda jej się z lekką obawą ściskając mocno pięści tak, że aż zbielały mu knykcie. Zamknęła oczy chcąc się zrelaksować. Czuła się tak dobrze...

    -Ferro – wyszeptał Pasquarelli, ale kiedy Ludmiła nic mu nie odpowiedziała podszedł do niej i lekką nią potrząsnął. – Ferro?

    To też jednak nie podziałało, więc zrobił coś, czego nikt nigdy by się po nim nie spodziewał – uderzył ją w twarz.

    - FERRO! – warknął, kiedy dziewczyna otworzyła przymrużone oczy. – Wstawaj.

    - Chcę spać – odpowiedziała.

    - Nie możesz spać. Pamiętaj, że nie jesteś tutaj od spania, tylko od zajęcia się Ruggem.

    - To jego wina, że pogryzły mnie komary. Chciał iść łowić ryby. No to ma te ryby.

    - To nie jest jego wina, tylko twoja, idiotko! –Pasquarelli był wściekły. Nie mógł pozwolić, by dziewczyna zasnęła. Mogłaby to mieć niewłaściwe skutki uboczne. – Trzeba było wypsikać się odpowiednim specyfikiem.

    - Nie mam takiego – odpowiedziała czerwieniąc się przy tym jak piwonia. Federico poczuł, że zaraz go szlag trafi, jeśli dziewczyna nie weźmie się w garść.

    - Chyba odznaczę ten dzień świętem narodowym – zaszydził Pasquarelli. - Ferro nie jest taka idealna.

Chyba zaraz umrę z wrażenia. Ostrzegam cię, Ludmiło. Jeśli w tej chwili nie wstaniesz to wywalę cię stąd na zbity pysk i dam ci taką opinię, że nawet na sprzątaczkę cię nie przyjmą.

    - Ależ,Federico! Wyrażaj się w stosunku do damy –  zawołała urażona Babcia.

    - Przepraszam, ma Babcia rację – odpowiedział skruszony Pasquarelli, co sprawiło, że Ludmiła otworzyła oczy. – No wreszcie, Ferro. A teraz wstawaj i chodź – chwycił ją za rękę podrywając ją z kanapy i wyprowadzając z kuchni.

    Ludmiła, która jeszcze nie doszła do siebie, szła za brunetem, prowadzona za rękę jak małe dziecko, do salonu, gdzie czekał na nich Rugguś. Był cały zapłakany. Blondyka natychmiast zrozumiała, że powinna była szybciej posłuchać Federico i przyjść zobaczyć, co z chłopcem. Szybko wyrwała rękę z uścisku mężczyzny, by po chwili znaleźć się przy blondynku i przytulić go jak najcenniejszy skarb.

    - Spokojnie. Dlaczego płaczesz? – zapytała słodkim głosem, który sprawił, że Federico, który stał nieopodal musiał się czegoś przytrzymać, by nie upaść z wrażenia. Jej ton był tak przesiąknięty dobrocią i miłością, że mężczyzna ze szczerą przyjemnością stwierdził, że mógłby go słuchać cały czas. Po chwili zrozumiał, co właśnie pomyślał i sprawiło to, że spojrzał na Ludmiłę jak na kobietę. Prawdziwą kobietę.

    - Bo... ja... – zaczął Rugg chlipiąc. – Ludmiło! – rzucił jej się na szyję tuląc najmocniej jak potrafił. – To moja wina...

    Fede patrzył na tą sytuację z przerażeniem. Jego dziecko tuliło się do Blondynki oskarżając siebie za to, że, z jej głupoty, stała jej się krzywda. Nie mógł tego znieść. Serce go bolało na ten widok, ale nie mógł nic zrobić. Nie mógł podejść do kobiety i odebrać jej dziecka, bo sprawiłby tym blondynkowi większy ból. A tego przecież nie chciał. Musiał czekać na dalszy rozwój sytuacji.

    - Ruggero, co ty mówisz? – zapytała zaskoczona Ludmiła. – Kto ci naopowiadał takich głupot?

    - Anna mówiła... że jesteś chola... przes komaly... – wypowiedział malec płacząc jeszcze głośniej.

    - Właśnie: przez komary, a nie przez ciebie, kochanie – Ludmiła nie cierpiała zwracać się do niego w takich sytuacjach po imieniu: było dla niego zbyt dorosłe. – No, już, skarbeńku, nie płacz, przecież nic mi nie jest. Zobacz. Tatuś podał mi lek i już jestem zdrowa – chłopiec spojrzał zapłakanymi oczkami na Ludmiłę. – Widzisz? Już w porządku. Jestem cała i zdrowa.

    Mały blondynek uśmiechnął się lekko do dziewczyny, na co ona instynktownie pocałowała go w czółko.

    - Kochanie – zwróciła się do chłopczyka – nigdy nie myśl, że coś mogłoby się komuś stać z twojej winy. To nie prawda! Jesteś najwspanialszym chłopcem, jakiego znam, słoneczko. Jak więc ktoś o tak dobrym serduszku jak ty mógłby sądzić, że ktoś przez niego cierpi?

    Fede mimowolnie zagryzł dolną wargę. Nie mógł słuchać, jak ta kobieta zwraca się do jego syna. Nie mógł zrozumieć, jak ktoś taki jak Ferro mógł mieć doskonałe podejście do jego dziecka. Do tej pory żadnej się nie udawało. Żadnej. A tu? Ferro od razu trafiła do jego serca...

    - Ale mama Lena przeze mnie umalła – wyszeptał cicho patrząc niepewnie na Federico, nie wiedząc, jak się zachować. Lud poczuła, że do oczu napływają jej łzy. Tak bardzo kochała tego małego blondynka...

    - Skarbie – powiedziała odwracając się w stronę bruneta. – Twoja mamusia nie umarła przez ciebie, rozumiesz? – zapytała chłopca nie patrząc w stronę Federico, mimo że podążała w jego kierunku. – Twoja mamusia umarła, bo była chora, prawda Fede? – zapytała.

    - Prawda – odpowiedział zdławionym głosem. – I nie wolno ci sądzić inaczej, Ruggero – Ludmiła skrzywiła się, kiedy usłyszała imię chłopca wypowiedziane przez Federico. – I nie przejmuj się Ludmiłą. Nic jej nie jest i nic się jej nie stanie, dopóki będzie z nami, prawda synku?

    - Tak – odpowiedział chłopiec mocniej się przytulając do dziewczyny. – Lusia zostaniesz ze mną na zawsze? – zapytał z nadzieją w głosie, na co dziewczyna zesztywniała. Popatrzyła na Federico wzrokiem Zobacz-Co-Ty-Zrobiłeś, po czym roześmiała się, jakby to był dobry żart. Pocałowała Ruggero w czółko, po czym podała go Pasquarelli'emu.

    - Zostanę z tobą, skarbie tak długo, jak długo będziesz mnie potrzebował.

    Mały się uśmiechnął promiennie najpierw do Ludmiły, a potem do ojca, który go przytulił do siebie. Spojrzał na dziewczynę wdzięcznie wypowiadając szeptem „dziękuję”, na co blondynka odpowiedziała lekkim, ale nieśmiałym uśmiechem. Oboje wiedzieli, że jeśli chcą, by dziecko było szczęśliwe, to muszę przestać odnosić się do siebie wrogo.

    A przynajmniej w obecności Ruggero...

Hej, mam wielką prośbę czy moglibyście pozadawać mi pytania. Nie jako bohaterowie tylko mi w zakładce. Na te wcześniej dodane do bohaterów postaram się odpowiedzieć . :D

12 Komów od różnych osób= NOWY ROZDZIAŁ.